آیین نگارش، توانمندی مغفول
یادش به خیر آن اواخر دوران دانشگاه، استادی داشتیم به نام آقای دکتر حسین کمره‌ای که متاسفانه هیچ خبری از او ندارم. بعد از ۲۲ سال از آمریکا آمده بود ایران، پنج سالی ماند و طاقت نیاورد و برگشت.
در آن زمانی که در دانشگاه جوی حاکم بود که ما استادان را موجودات ماورایی می‌دانستیم و مثلا اگر نان سنگک دست یک استاد می‌دیدیم با تعجب می‌گفتیم “اِ .. مگر استاد نان هم می‌خورد؟!!” او با دانشجوها دوست می‌شد و خیلی سعی کرد که فضا را تغییر دهد. مثلا مسابقه فوتبال بین تیم اساتید دانشکده صنایع و دانشجویان گذاشته بود. داستانی بود برای خودش، از کل دانشگاه آمده بودند برای تماشای مسابقه!
یادم هست یک روز من را صدا کرد و گفت که یکی از مشکلات دانش‌آموختگان ما این است که وقتی در صنعت مشغول به کار می‌شوند یک نامه اداری دو خطی هم نمی‌توانند بنویسند. گزارش‌های مدیریتی و فنی که به جای خود. آن زمان در چارچوب انجمن علمی دانشکده خواستیم کلاس فوق برنامه برای این کار برقرار کنیم که به واسطه اینکه در انجمن علمی آن زمان دخترها و پسرها باهم بودند، آمدند درِ انجمن را تخته کردند و انجمن به محاق رفت تا ۴ سال بعد و دوران بعد از دوم خرداد.
سالیان است که من از دانشگاه بیرون هستم و خیلی واقعی این معضل را می‌بینم. شاید من خوش‌شانس بودم که دوران خدمت سربازی جایی بودم که با انواع و اقسام نامه‌ها در بالاترین سطوح سازمانی آشنا شدم. چرا که یکی از پیشرفته‌ترین و منظم ترین سیستم‌های نگارشی مربوط به ارتش است که البته ریشه آن نیز مشخص است. اما در اطرافیان خود، سازمان‌های دولتی، شرکت‌های خصوصی و … ضعف‌‌های آشکاری در نامه‌نگاری اداری وجود دارد و بسیاری از بهترین کارشناسان فنی دارای توانایی اندکی در نوشتن و به خصوص نوشتن نامه هستند و به عبارتی از انجام دادن این کار می‌ترسند.
البته مدیران شرکت‌ها علاوه بر توانایی انشای نامه، باید دارای توانمندی در نوشتن لوایح قضایی و شبه قضایی هم باشند که هم نیازمند تسلط به قانون است و هم حفظ یک‌پارچگی متن، به نحوی که لایحه بتواند از حقوق نویسنده و شرکت او دفاع نماید. مطمئن باشید که هیچ وکیلی در دنیا وجود ندارد که بتواند بهتر از خود شما از شما و شرکتتان دفاع کند و برایش لایحه بنویسد
دکتر کمره‌ای عزیز، چند ترم بعد درسی یک واحدی ارائه داد به نام آیین‌نگارش فنی و مدیریتی که از قضا کلاس شلوغی هم داشته.
شاید اگر اجازه می‌دادند انجمن علمی آن دوران فعالیتش را ادامه دهد، اگر اجازه می‌دادند دکتر کمره‌ای‌ها در کشور باقی بمانند، اگر … و اگر…. حداقل تعداد بیشتری از کارشناسان دارای این توانمندی می‌بودند. حال که چنین شرایطی وجود ندارد، کارشناسان باید خود به حال رفع این مشکل فکری کنند.
من تا مدت‌ها گمان می‌کردم این مشکلی است مربوط به بچه‌های فنی. اما الان می‌بینم که بچه‌های انسانی هم از نوشتن عاجز هستند. بچه‌ها ما جرئت نوشتن ندارند. نامه اداری و مکاتبات تجاری جای خود دارد. حاضرند ساعت‌ها حرف بی سر و ته بزنند اما برنمی‌دارند بنویسند.
من شانسی شبیه شما، اما در زمان کار داشتم.
در دوران تحصیل همیشه کمترین نمره هایم مربوط به انشاء بود، دانشگاه هم زیاد اهل نوشتن نبودم تاپروژه پایانی.
بعد از آن شرکتی رفتم که مدیری سخت کوش و منضبط داشت که من باید بابت هر چیز به وی گزارش می دادم،فکر می کنم دومین یا سومین گزارش را که دادم صدایم کرد و گفت یک کار جدید برایت دارم… لطفا برو چند داستان از گلستان سعدی را به نثر سلیس تبدیل کن!! کلی جا خوردم! علت را که پرسیدم گفت می خواهم آیین نگارش یاد بگیری، اول نوشتن ساده یاد بگیر بعد نوشتن اداری و تجاری را هم تجربه کن. چند ماهی کار من شده بود با ایشان تمرین نوشتن. الان اگر یک حداقلی در زمینه آیین نگارش اداری و تجاری بلدم را مدیون همان روزها و همان سالها و شخص “مجید نوید” هستم.
همین!
خوب میشه که یکم از چیزایی که یاد گرفتین رو بگین لصفااا