تعطیلات

امروز را در سازمان یکی از مشتریان بودم. خلایق، نگران بودند که تکلیف چند روز تعطیلی عید فطر به کجا می‌رسد. یکی از آن‌ها دوان دوان آمد و فریاد شادی کشید که در سایت عصر‌ایران دیده‌است که دولت شنبه را تعطیل اعلام کرده است. (این خانم را هر وقت دیده‌ام موبایل به دست در راهروها قدم می‌زند و حرف می‌زند)گروهی خوشحال و گروهی ناراحت از اینکه چرا تعطیلات بیشتر نشده است. کسی این میان در این اندیشه نبود که تکلیف “کار” چه می‌شود.

“من درد در رگانم، حسرت در استخوانم، چیزی نظیر آتش در جانم پیچید”* به تنها موضوعی که کسی فکر نمی‌کرد “کار” بود. یاد دوران مدرسه افتادم که در زمستان‌های سخت و طولانی آن زمان، با هر بارش برف و سرمای زیر منفی بیست درجه، خوشحالی کودکانه سراپای وجودمان را فرا می‌گرفت و لذت تعطیل شدن را افزون از ذلت تن‌پروری و درس‌نخواندن می‌دانستیم.

حالا گویی همان ذهن کودکانه، گنده‌تر (و نه بالغ‌تر) شده و آمده در سازمان‌های ما و از کار نکردن و حقوق گرفتن به همان اندازه شاد می‌شود که سال‌ها پیش از تعطیل شدن مدرسه و احیانا مریض شدن معلم و درس نخواندن.

ما را چه شده‌است که این‌گونه از کار نکردن لذت می‌بریم. این علاقه مفرط به وقت‌کشی و تنبلی و تعطیلات بخشی از همان خودِ توسعه نیافته‌ایست که از موانع بزرگ شدن‌مان محسوب می‌شود. نوشته بعدی را به این موضوع اختصاص خواهم داد.

_________________________________________________________

*-جمله‌ای از اشعار احمد شاملو