سال ۹۳ نیز گذشت…

پایان سال ۹۲ چیزی ننوشتم. سال بحران بود. خسته بودم و با روحی آزرده قدم به سال جدید می‌گذاشتم. وقتی در بحران باشی، نقاب خیلی‌ها که شکل اسکناس دارند و تو را هم به شکل خود می‌بینند، کنار می‌رود و چقدر زشتی‌های پنهان خوب عیان می‌شود. بیش از بحران بهساد، هویت اخلاقی جامعه برایم زیر سئوال رفته بود و این بیش‌تر آزارم می‌داد.
روز اول عید، پیش دوستی بغضم شکست. نیاز به کمک فکری داشتم. اعتراف می‌کنم که برای اولین بار در تمامی بحران‌های زندگی، کم آورده بودم. صحبت‌هایش کمک فکری خوبی بود. جای نشستن و یا حتی افتادن نبود. همرهان جان بهساد نیز بودند. دست به دست هم دادیم. بهسادی‌ها صبور بودند و پرتلاش. به آرامی برخاستیم. نیمه سال باید به مرخصی می‌رفتم. مرخصی رفتنی بود خارج از اراده من! من باید می‌رفتم. نه از بهساد، که از خود و از دنیایی که به آن عادت کرده بودم. دیگر نبودم.
وقتی بعد از ۴۰ روز برگشتم، همه چیز خوب بود.
بحران۹۲ برایم تجربه بزرگی شد. مرخصی ۴۰ روزه نیز هم. احساس می‌کردم که خیلی چیزها به آن اندازه که ما به آن‌ها اهمیت می‌دهیم، ارزش ندارند. فهمیده‌بودم که «صبــــر» واژه مقدسی است که هدف را در قاموس زمان ترجمه می‌کند. احساس خوبی از شناخت داشتم. در آن‌سوی قضیه کم‌تر برایم پیش آمده بود که به بهسادی‌ها این‌گونه اعتقاد داشته باشم.
همه چیز آرام است. بهساد قوی است و کارهای بزرگی انجام داده. احساس خوبی دارم. و من بهساد و بهسادی‌ها را دوست دارم.